Ρεσιτάλ πιάνου
Το
Σάββατο 1 Φεβρουαρίου και ώρα 20.00, στην Αίθουσα «Γ.Α. Παπαιωάννου», το Δημοτικό Ωδείο Καβάλας παρουσιάζει ένα ξεχωριστό
Ρεσιτάλ πιάνου του καθηγητή του
Κωνσταντίνου Τσαφή.
Κωνσταντίνος Τσαφής
O Kωνσταντίνος Τσαφής, είναι διπλωματούχος καθηγητής του πιάνου και απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια πιάνου με τους: Anna Brabucka και Τώνη Σακελλάριο. Μαθήτευσε πιάνο και μουσική δωματίου στην τάξη της Μαρίας Κωλέττη. Έχει συμμετάσχει ως πιανίστας σε συναυλίες με σύνολα του Ιονίου Πανεπιστημίου, έχει παίξει σε πρώτες εκτελέσεις έργα ελλήνων συνθετών για πιάνο και μουσικής δωματίου συνεργαζόμενος πάντοτε με τους συνθέτες και συμμετείχε ως πιανίστας σε παραστάσεις μουσικού θεάτρου.
Ως συνθέτης μαθήτευσε στην τάξη του καθηγητή Luc Van Hove λαμβάνοντας Πτυχίο και Μεταπτυχιακό στη Σύνθεση (2012-2015) Luca School of Arts, Lemmens Institute, Λουβέν (Βέλγιο). Έχει συνθέσει έργα για σόλο όργανα, μουσική δωματίου, τραγούδια και ορχήστρα, τα οποία παρουσιάστηκαν στην Ελλάδα και στο Βελγιο από διεθνώς αναγνωρισμένους ερμηνευτές όπως οι Glenn Van Looy, Geert Callaert, Ivan Meylemans. Έχει εμφανιστεί σε σημαντικά φεστιβάλ ως πιανίστας, συνθέτης και αυτοσχεδιαστής.
Ο καθηγητής του ΔΩΚ θα ερμηνεύσει ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα, το οποίο περιλαμβάνει έργα του τζαζ πιανίστα και συνθέτη Chick Corea καθώς επίσης, σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση, το έργο «Διάθλασις» του πολυτάλαντου συνθέτη Θεόδωρου Μιρισκλάβου. Τα ¨20 Παιδικά Κομμάτια¨ είναι μια σειρά από μικρά κομμάτια που συνέθεσε το 1984 ο Chick Corea. Όπως ο ίδιος ο συνθέτης λέει στην στην εισαγωγή της έκδοσης των έργων: ...δημιουργήθηκαν για να μεταμορφώσουν την απλότητα σε ομορφιά, έτσι όπως υπάρχει στο πνεύμα και την ψυχή ενός παιδιού. Στο έργο ¨Διάθλασις¨ του Θεόδωρου Μιρισκλάβου, μέσα από μία συνθετικά απλοϊκή και ευφάνταστη διάσταση, ξεδιπλώνονται εικόνες πού συμβάλουν σέ μία διαθλασμένη πρόσληψη τής πραγματικότητας. Η ατομική και η κοινή εμπειρία, ορίζουν αυτό που τα συναισθήματα και οι αισθήσεις αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα. Τό πραγματικό δεν είναι αναπαράσταση και επειδή οι άνθρωποι θέλουν αδιάκοπα νά το ερμηνεύουν με λέξεις γι’ αυτό υπάρχουν και οι τέχνες.
Ο ακροατής, ο ερμηνευτής αλλά και σπουδαστής, μέσα από μία φαινομενικά απλοϊκή συνθετική άποψη, είναι ελεύθεροι να αναπτύξουν τήν δική τους διαθλασμένη πραγματικότητα. Αυτή άλλωστε δεν είναι και η έννοια της ελευθερίας, στην διαδικασία της μάθησης?
H είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό!
